Lehenik eta behin, programak ahalik eta gehien artatutako pertsonen behar, aukera, nahi eta itxaropenetara egokitzeko beharra aipatzen du eta, aldi berean, lan-merkatuko egiturazko arazoei aurre egiten zaie. Ekimenek, gainera, behar konplexuagoak dituzten pertsonak ere kontuan hartu behar dituzte.

Bestalde, komeni da gizarteratzea enplegu normalizatu batera soilik ez murriztea, bizitzaren beste dimentsio batzuekin lotuta baitago, adibidez: aisialdia, kultur jarduerak, boluntariotza edo komunitatearen beste jarduera batzuk. Programek, halaber, artatutako pertsonen ongizate subjektiboa hobetu behar dute.

Arrakastarako beste faktore bat ondorengo beharrari lotuta dago: enpresa-sektorea neurriak prestatzeko eta ezartzeko inplikatzea ekoizpen-sektorean aurrez dauden eskaerari erantzute aldera. Prestakuntza dualeko programen garapenean ere lagundu behar dute, kualifikazioa praktiketako enpleguarekin nahasten dituzten lan-inguruneetan.

Bestalde, funtsezkoa da tokiko testuingurua kontuan hartzea eta enplegu-agentziei malgutasuna ematea arlo, udalerri edo eskualde bakoitzaren errealitatera egokitzeko. Alde horretatik, beharrezkoa da informazio eguneratua eta kalitatezkoa izatea honako hauen gainean: langabezia-egoeran dauden bertako biztanleen ezaugarriak; enplegatzaileek eskatutako gaitasun nagusiak; hazten ari diren sektoreak eta garatu gabeko enplegu-nitxoak; eta beste ingurune batzuetako joerak eta jardunbide egokiak.

Programak ez dira oinarritu behar soilik lanpostu bat eskuratzeko aurretiazko fasera, baizik eta ondorengo laguntza ere eskaini behar dute laneratzeen egonkortasuna bermatzeko; hala, kalitate eskaseko enpleguetan sartu-irtenak bata bestearen atzetik izatea ekidin nahi da. Planteatzen diren beharrei ere erantzun behar zaie lanpostu bat eskuratzen denean, esaterako: zaintza-zerbitzuak, garraiobideak edo beharrezko tresnak eta uniformeak eskuratzea enplegua betetzeko.

Txostenak, gainera, oinarrizko beharrei erantzuteko prestazio ekonomiko bat jasotzeko eskubidea eta gizarteratzeko eta laneratzeko babes profesionalen eskubidea nahasteari buruz hitz egiten du. Alde horretatik, laneratzeko programak eta diru-sarrerak bermatzeko programak batzeko beharra jasotzen du, azken programa horien bidez enplegu bat eskuratzen duten pertsonak zigortu edo sustatu ez.

Azkenik, beste zenbait faktore azpimarratzen dira, adibidez: eragile sozialak eta ekimen sozialeko erakundeak inplikatzea; enplegu-politiken eta laneratzeko programen erantzule diren pertsonen prestakuntza; genero-ikuspegia hartzeko beharra; teknologia berrien erabileraren optimizazioa; eta enpleguaren bilaketa aktibo egoeran dauden pertsonek gizarte segurantzako sistemetan kotizatu ahal izatea, hori bermatzea, askotariko arriskuak estaltzeko.

Errealitate Sozialaren Behatokiak finantzatutako azterketak (SIIS Centro de Documentación y Estudios-ek egina), laneratzeko programei lotutako zortzi ikuspegi zehatz aztertzen ditu ere.

Honako hauek dira: gizarte-zerbitzuak, diru-sarreren bermearenak edo enpleguko zerbitzuak herritarrei arreta emateko leihatila bakar bat sortuz integratzea; enplegu-programaren erabiltzaileak sailkatzeko eta segmentatzeko sistemak; laneratzeari berari zerbitzuak ematea eta prestazio osagarriak eskaintzea; laguntza duten enplegu-programak; lurralde-oinarria duten ekimenak, bereziki kaltetutako arloetan enplegua sustatzeko eta arlo soziokonomikoa leheneratzeko; diru-sarreren berme-sistemen bidez enplegu bat eskuratzen duten pertsonentzako soldata-osagarria edo hobariak; gazte-bermearen programak eta, azkenik, enplegu bultzatzaileak.